Όταν λέμε «επιχειρηματικότητα παλαιάς κοπής» συνήθως αναφερόμαστε σε παραδοσιακές ή πιο συντηρητικές πρακτικές στον επιχειρηματικό κόσμο. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει μεθόδους διοίκησης, στρατηγικές ανάπτυξης και επιχειρηματικά μοντέλα που βασίζονται σε πιο παραδοσιακές αξίες και τεχνικές.
Μια φίλη πρόσφατα μου έλεγε ότι όταν ξεκίνησε να δραστηριοποιείται επιχειρηματικά δεν υπήρχαν υπολογιστές, δεν υπήρχε κινητή τηλεφωνία και προφανώς δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ. Και σίγουρα δεν υπήρχαν e-mails, ούτε εφαρμογές τύπου Messenger…δεν υπήρχε ούτε καν φαξ, και για να επικοινωνήσει γραπτά με τους πελάτες της ή τους προμηθευτές της και αναγκαζόταν να στείλει επιστολές, είτε γραμμένες στο χέρι ή στην καλύτερη με γραφομηχανή, κάνοντας 15 μέρες να πάει και 15 μέρες να επιστρέψει η απάντηση με το ταχυδρομείο.
Σήμερα τα πράγματα σαφώς είναι πολύ διαφορετικά. Ο τρόπος που λειτουργεί η επιχείρηση της πλέον δεν έχει καμία σχέση με τότε. Η φίλη μου, πρωτοποριακό πνεύμα, προσπαθούσε πάντα να ακούει την εποχή και να προσαρμόζει την αντίληψη της μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο επιχειρηματικό περιβάλλον, ώστε να παραμένει ανταγωνιστική και να μπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις. Και ευτυχώς τα κατάφερε!
Πολλές άλλες όμως επιχειρήσεις (μικρομεσαίες ως επί το πλείστον), ειδικά εδώ στην Ελλάδα και ακόμα περισσότερο έξω από το κλεινόν άστυ, επιμένουν, συνειδητά σε μοντέλα «επιχειρηματικότητας παλαιάς κοπής» γιατί νιώθουν σταθερότητα και είτε αφιερώνουν συνειδητά την προσήλωση τους στις ήδη δοκιμασμένες τους μεθόδους, είτε ασυνείδητα, μια και δεν μπόρεσαν να αφομοιώσουν τα στάδια της εξέλιξης, μένοντας αρκετά πίσω και αδυνατώντας να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε. Συνήθως είναι εταιρείες που ανδρώθηκαν προ τριών και πάνω δεκαετιών, επιχειρηματίες που με πάθος, κόπο και αφοσίωση άδραξαν την επιτυχία. Και που τα τελευταία χρόνια, πρέπει να διαχειριστούν όλες τις αλλαγές που δεν πρόλαβαν να ενσωματώσουν, ώστε να τις διατηρήσουν, να επιβιώσουν και να μεγεθυνθούν ακόμα περισσότερο.
Γνωρίζουν καλά πλέον, ότι στη σύγχρονη εποχή, η ευελιξία και η δυνατότητα γρήγορης προσαρμογής σε νέες συνθήκες και τεχνολογίες είναι κρίσιμες για την επιτυχία της επιχείρησης τους.
Μάλλον κατανοούν ότι για να το πετύχουν καλούνται να αφιερώσουν χρόνο και πόρους στην στρατηγική τους, στον ψηφιακό μετασχηματισμό τους, στην αλλαγή της κουλτούρας τους, στην ενδυνάμωση του προσωπικού τους, στην εξωστρέφεια τους και ενδεχομένως σε ένα νέο τρόπο ανάπτυξης των πωλήσεων τους.
Ίσως αυτό που δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει είναι, ότι η διαδικασία αυτή αποτελεί σχεδόν μονόδρομο και πολύ συχνά απαιτείται εξωτερική συνδρομή τόσο στον τρόπο υλοποίησης όσο και στην εμπλοκή της Διοίκησης και του προσωπικού, μια που σήμερα δεν υπάρχει καμία επιχείρηση
που να λειτουργεί χωρίς Internet και υπολογιστή-αφού τα πάντα είναι διασυνδεδεμένα, όπως με την ΑΑΔΕ (τιμολόγια-ταμειακή-POS κ.α.) αλλά και με άλλους φορείς/συνεργάτες. Κι αν το παράδειγμα αυτό σας φαίνεται οικείο αφού υποχρεωτικά έχει λυθεί, σκεφτείτε την αυταρχική διοίκηση, την ανύπαρκτη εταιρική κουλτούρα, την έλλειψη επικοινωνίας (εσωτερικά & εξωτερικά), την απουσία συστημάτων αξιολόγησης, την απουσία ή την χρήση ενός απαρχαιωμένου μίγματος Marketing, την έλλειψη Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης κ.α.
Με άλλα λόγια, οι επιχειρηματίες παλαιάς κοπής πρέπει να ακολουθήσουν τα προστάγματα της εποχής, αλλιώς δεν μπορούν να υπάρχουν. Δεν αρκεί μόνο να καλοδεχθούν και να υιοθετήσουν όσο το δυνατόν περισσότερη τεχνολογία στην καθημερινότητά τους. Η αλλαγή είναι ένα μείγμα δράσεων και μία διαρκής διαδικασία που πρέπει να διατρέχει όλες τις δομές και τις διαδικασίες της επιχείρησης, δίνοντας της ένα νέο βηματισμό, μέσα στο σύγχρονο επιχειρηματικό τοπίο.
Με την Μανίνα Παραρά και το Γεώργιο Δεληκώστα
